Hatfield ve Kuzey: Canterbury’nin En Eğlenceli Mimarları
Hatfield and the North. Kökenleri: Canterbury Sahnesinin Kalbinden Doğdu
Hatfield and the North, 1972 yılında İngiltere’deki Canterbury Sahnesinin verimli ve iç içe geçmiş müzik ortamında kuruldu. Grup, esasen Caravan, Matching Mole ve Delivery gibi diğer önemli Canterbury gruplarında daha önce çalmış yetenekli müzisyenlerden oluşan bir süper gruptu.
Hatfield ve Kuzey. Klasik Kadro:
- Phil Miller – gitar (eski Delivery, Matching Mole üyesi)
- Richard Sinclair – bas gitar, vokal (eski Caravan üyesi)
- Dave Stewart – klavye (eski Egg, Khan üyesi)
- Pip Pyle – davul (eski Gong, Delivery üyesi)
Hatfield and the North, başından beri enstrümantal karmaşıklık, caz füzyon etkileri, İngiliz mizahı ve sürrealist şarkı sözlerini tamamen benzersiz bir sese harmanlayarak nadir görülen bir uyum sergiledi.
İsmin Anlamı Nedir?
Grubun adı, müzikleri kadar tuhaf. Adı, Londra yakınlarındaki A1 otoyolunda sürücüleri “Hatfield and the North”a yönlendiren bir otoyol tabelasından geliyor. Bu alaycı, sıra dışı yaklaşım, onların estetik anlayışını derinlemesine yansıtıyordu: zeki ama asla kibirli olmayan, eğlenceli ama müzikal açıdan sofistike.
İlk Albüm: Hatfield and the North (1974)
1974 yılında Virgin Records tarafından yayınlanan grubun aynı adlı ilk albümü, Canterbury progresif rock müziğinin mihenk taşı olarak kabul edilmektedir.
Hatfield ve North. Müzikal Önemli Noktalar:
- “The Stubbs Effect” ve “Big Jobs” – Tuhaf, kısa ve hayali unsurlarla dolu tanıtımlar.
- “Son of ‘There’s No Place Like Homerton'” – Grubun sıkı uyumunu sergileyen geniş kapsamlı bir enstrümantal gösteri.
- “Calyx” – Konuşma/şarkı vokalleri ve cazımsı süslemeler içerir.
- “Aigrette” ve “Shaving Is Boring” – Rock dinamiklerini oda müziği benzeri bir zarafetle harmanlayan karmaşık, cazımsı enstrümantal parçalar.
Albüm, enstrümantal pasajlar, ani geçişler ve garip ölçülerle zengin olmakla birlikte, akılda kalıcı melodiler ve altta yatan bir uyum hissi de içeriyor. Amanda Parsons, Barbara Gaskin ve Ann Rosenthal’dan oluşan üçlü kadın vokalist grubu The Northettes, grubun sesinin alametifarikası haline gelen ruhani armoniler ekledi.
Başyapıt: The Rotters’ Club (1975)
Grup, 1975 yılında The Rotters’ Club albümünü çıkardı ve bu albüm, genel olarak grubun en önemli eseri olarak kabul edildi.
Önemli Parçalar:
- “Share It” – Richard Sinclair tarafından söylenen, kuru mizah ve caz ritimleriyle dolu büyüleyici bir vokal parçası.
- “Mumps” – Birden fazla bölüme ayrılmış 20 dakikalık bir destan, Canterbury kanonundaki en göz kamaştırıcı enstrümantal pasajlardan bazılarını içeriyor.
- “Underdub” – Karamsar, atmosferik bir enstrümantal parça.
- “Fitter Stoke Has a Bath” – Mizahı enstrümantal ustalıkla dengeliyor.
Bu albüm, diğer progresif rock gruplarından ayrılan kendine özgü İngiliz duyarlılığını korurken, karmaşık caz füzyonunu daha da ileriye taşıdı. Ayrıca, birçok üyenin daha sonra kuracağı National Health grubunun müzikal yönünü de ima ediyordu.
Hatfield and the North. Stil ve Ses: Caz Füzyonu ile İngiliz Eksantrikliğinin Buluşması
Hatfield and the North’un müziği şunlarla tanınır:
- Sofistike enstrümantal çalışma, özellikle Dave Stewart’ın klavye ustalığı.
- Hafif, neredeyse hicivsel sözler, çoğunlukla Richard Sinclair’in sıcak, ironik tonuyla söyleniyor.
- Türler, ölçüler ve ruh halleri arasında ani geçişler.
- Kompozisyon ve doğaçlamanın kusursuz bir karışımı.
Teknik karmaşıklığa rağmen, grup hiçbir zaman mizah anlayışını ve cazibesini kaybetmedi. Bu virtüözlük ve zeka dengesi, onları progresif rock’ın daha avangart alanlarında benzersiz bir şekilde erişilebilir kılıyor.
Hatfield and the North. Dağılma ve Miras
Hatfield and the North, ikinci albümlerinin yayınlanmasından sadece bir yıl sonra, 1975 yılında dağıldı. Aktif oldukları yıllar kısa sürmüş olsa da, ilerici müzik çevrelerinde derin bir etki bıraktılar.
Üyelerin çoğu, başka önemli gruplara katıldı veya yeni gruplar kurdu:
- National Health (Stewart, Miller, Pyle)
- Camel (Richard Sinclair kısa bir süreliğine katıldı)
- Canterbury ağında solo kariyerler ve işbirlikleri
Grup, 1990’larda ve 2000’lerde canlı performanslar için kısa süreliğine yeniden bir araya geldi. Alex Maguire genellikle klavyede, Fred Baker ise Richard Sinclair’in yerine basta yer aldı.
Ne yazık ki, Phil Miller (2017) ve Pip Pyle (2006) vefat etti, bu da tam bir yeniden bir araya gelmeyi imkansız hale getirdi, ancak müzikleri yaşamaya devam ediyor.
Etki ve Saygı
Hatfield and the North, ticari açıdan büyük bir başarı elde edememiş olsa da, özgünlüğü, cazibesi ve müzisyenliği ile progresif rock camiasında derin bir saygı görmeye devam ediyor. Müzisyenler tarafından sıklıkla şu nedenlerle örnek gösteriliyor:
- Sınırları aşan besteleri
- Mizahı karmaşıklıkla harmanlama yetenekleri
- Canterbury sound’unu tanımlamadaki rolleri
Onlardan etkilenen gruplar arasında The Muffins, Thinking Plague ve Sanguine Hum ve The Tangent gibi modern prog sanatçıları bulunmaktadır.
Son Düşünceler: Ciddi Bir Türde Eğlenceli Bir Dahi
Hatfield and the North, Canterbury sahnesinin merkezinde yer alan paradoksu özetliyor: son derece zeki, ancak kendini asla fazla ciddiye almayan müzik. Sadece iki stüdyo albümüyle, geniş, tuhaf ve keşfetmesi son derece tatmin edici bir müzik dünyası yarattılar.
Progresif rock’ın karmaşıklığı ile cazın sofistike yapısının, bir tutam İngiliz sürrealizmiyle harmanlanmış bir karışımını arayanlara Hatfield and the North unutulmaz bir yolculuk sunuyor.
